Het Hilmanshofje, van de Willem Hendrik Hilman's Stichting. Het bestaat uit twee gebouwdelen, een aan de Nieuwe Looiersstraat en een aan aan de Fokke Simonszstraat, van elkaar gescheiden door een bescheiden binnentuin.
Het hofje werd gesticht door Johannes Hilman (1802-1881) en was bedoeld voor de huisvesting van 24 bejaarde vrouwen. Hilman bepaalde dat het hofje naar zijn jong gestorven enig kind Willem Hendrik (1857-1864) genoemd moest worden. Ook de tekst op de gevel aan de Fokke Simonszstraat verwijst naar het zoontje: "ter zijner gedachtenis".
Door middel van een legaat liet Hilman het hofje na aan de hervormde diaconie, samen met een flinke som geld voor het onderhoud van de gebouwen en voor de levensbehoeften van de bewoonsters.
Hilman woonde met zijn vrouw Wilhelmina Hendrika Gramser (1814-1879) om de hoek, op Reguliersgracht 114. Hij werkte aanvankelijk als weinig succesvol graanhandelaar maar werd op een zeker moment toneelschrijver. Zijn vrouw had via haar vader voldoende vermogen om van te kunnen rentenieren en om weldoener te worden. Het was mede aan Hilman te danken dat de gemeente in 1872 de stinkende Nieuwe Looierssloot dempte (vanaf 1873 Fokke Simonszstraat). Ook was hij een pleitbezorger van de verbetering van de toenmalige schouwburg op het Leidseplein; het houten gebouw kreeg daardoor in 1874 stenen muren.
Tot ongeveer 1970 woonden hier zo'n twintig alleenstaande vrouwen, bij voorkeur voormalige dienstboden, zoals de stichter had bepaald. Sindsdien is het gebouw gebruikt voor diverse vormen van jongerenhuisvesting.
Hilmanshofje. Nieuwe Looiersstraat 146-152
Er zijn 4 afbeeldingen in de beeldbank van het Stadsarchief die gerelateerd zijn aan dit adres.