Gebouwd als militair hospitaal, op het voormalige bolwerk Diemen. Er was plek voor zo'n 250 bedden.
De Maatschappij ter Bevordering der Bouwkunst maakte zich in 1868 zorgen over het plan, dat toen al was aanbesteed. Ze stuurde er een brief over aan de minister van Oorlog.
Behalve eene niet gelukkige plaatsing, in de nabijheid van eene begraafplaats, van den Rijnspoorweg en onderscheidene fabrieken, worden er aangevoerd een aantal belangrijke feilen in indeeling en constructie, terwijl men van het uiterlijk aanzien zegt, dat daarin alles gemist wordt, wat met billijkheid van eene dergelijke stichting in de hoofdstad des Rijks verlangd mag worden.
De bouw ging gewoon door; in februari 1871 werd het ziekenhuis in gebruik genomen:
Den 15 dezer is alhier het groote, nieuw-gebouwde garnizoens-hospitaal, tusschen de Muiderpoort en Weesperbarrière (binnenzijde), voor de militaire zieken in gebruik genomen, en zal voorloopig de zieken-inrichting aan de Oranje-Nassau alleen dienen tot verpleging van militaire poklijders.
Toen Amsterdam na de Eerste Wereldoorlog geen garnizoen meer had, kwam het gebouw deels leeg te staan. In 1929 kwamen hier daarom het Nederlands Kanker Instituut en het Antoni van Leeuwenhoekhuis. Die instellingen waren in 1915 begonnen op de Keizersgracht. Eind jaren 1970 vertrokken ze naar Slotervaart. Een tiental jaren later werd het pand verbouwd tot circa 80 woningen en wooneenheden (ontwerp Willem Hovers, opdrachtgever stichting Onze Woning).
Oorspronkelijk stond op de banderol boven de middeningang 'Militair Hospitaal'. Nu staat er 'Nescio', naar de schrijver die de schoonheid van de Sarphatistraat betwistte.
Architect was vermoedelijk kolonel D.G. Andreae, commandant bij de Genie, of een van zijn ondergeschikten.
Militair Hospitaal. Sarphatistraat 252-366, Korte 's-Gravesandestraat 2-16, Spinozahof 110-116
Er zijn 4 afbeeldingen in de beeldbank van het Stadsarchief die gerelateerd zijn aan dit adres.